Put your hands up for Detroit

Detroit. Vergane glorie, veel leegstaande gebouwen, een ineengeklapte auto-industrie. Een krimpende bevolking, moestuinen op braakliggende terreinen. En de uit chaos ontstaande kunstenaarsinitiatieven en goeie muziek. Tot zover de journaalbeelden.

De werkelijkheid is nog veel grilliger. Vorige week liep ik rond in de ‘MotorCity’en constateerde dat de stad, of wat er van over is, nauwelijks te beschrijven is aan iemand die er niet zelf is geweest.

Leg maar eens uit, hoe dit toppunt van de Amerikaanse droom van de jaren ’20 tot en met ’50, in korte tijd is gedegradeerd tot een plek die me voortdurend aan mijn reizen door Oost-Europa doet denken. Dat de lange straten in de grote woongebieden, ooit het toonbeeld van Amerikaans succes, langzaam veranderen in een spookachtig, leeg geheel. Van de veertig huizen in een straat zijn er nog slechts tien over, en over een paar jaar zijn het er vermoedelijk nog maar vijf. Winkels zijn er al lang niet meer. Behalve slijterijen, waar je naast drank ook blikken ravioli kunt kopen. En schoolspullen. Maar de school zelf? Die blijkt kilometers verderop.

In Detroit klinkt het opeens niet raar en zweverig als iemand zegt: ‘We moeten weer méér met de aarde gaan leven.’ Het verbouwen van eigen groente tussen de stedelijke resten is niet langer een post-apocalyptisch sfeerbeeld, maar de realiteit van Detroit.

Een relativerende ervaring. Probleembuurten in Nederlanden ogen plotseling een stuk vrolijker. De opgaven waar ik in Nederland mee bezig ben verliezen voor even hun relevantie. Detroit is pas écht een ingewikkelde klus. Hoe krijg je die stad ooit weer in de lift?

Het antwoord op die vraag wordt niet zozeer gegeven door het stadsbestuur, als wel de burgers van Detroit. Zij komen met de creatieve oplossingen, waarbij de overheid soms ondersteunt, en dan weer de andere kant op kijkt. De do-it-yourself-mentaliteit, ontstaan uit pure noodzaak, genereert een enorme kracht waarmee de stad zichzelf heel voorzichtig, en met kleine stapjes, weer overeind probeert te duwen.

Zo ontstaan op de vreemdste plekken de mooiste kunstwerken. En heeft een ontwerpbureau een soort eigen vvv-kantoor bedacht, met zoveel mogelijk ‘echte verhalen’ over de stad. Kleine moestuintjes worden grote projecten, die de handen van vele vrijwilligers bezighouden en vele buiken vullen. En zeg nou zelf: die zelfgekweekte stadsgroenten zijn een stuk beter dan de ingeblikte ravioli van de slijterij.

Geplaatst door Fulco Treffers op 22 april 2012

Lekker!

Wat een mooi vak! Gisteren een interview gehad met opdrachtgever, collega en bewoners uit Drents Dorp in Eindhoven. Zie hier het artikel van San van Suchtelen in het Eindhovens Dagblad.

Need I say more?

‘Lekkere wijven’ breken ijs in Strijp

door San van Suchtelen

“Echt goed contact met de verhuurder hadden we eigenlijk niet”, zegt Valentina van Lierop, bewoonster van wijkvernieuwingsgebied Drents Dorp Oost. “Daar hebben die ‘lekkere wijven’ echt een goede rol in gespeeld.” Ze heeft het over het gangmakende trio Drents Dorp Angels, drie jonge professionals uit de creatieve hoek, die de bewoners van de wijk bijstaan in de aanloop naar de vernieuwing die de buurt te wachten staat. Ze zijn vorig jaar door opdrachtgever en corporatie Woonbedrijf de wijk ingestuurd om de fysieke en sociale behoeften in kaart te brengen. Niet omdat de verhuurder dat niet zelf kon of wilde, maar om de kans op respons te vergroten. Zeker in een wijk als Drents Dorp Oost, zonder een florerende sociale structuur, was deze alternatieve aanpak volgens Woonbedrijf gewenst.

De Angels Florike (van huis uit vormgever), Wikke (schrijver/illustrator) en Dorot (fotograaf/theatermaker) gingen fris en onbevangen te werk. Ze belden huis-aan-huis aan, gingen gesprekken aan met bewoners en verrasten de buurt met onorthodoxe activiteiten: een avond ganzenborden voor de hele buurt, met een stamppot vooraf en een borrel na. Kastanjes roosteren, een sightseeing door omringende buurten. De cohesie verstevigde zienderogen. Buren die tot voor kort de ramen bij elkaar ingooiden, verzoenden zich met help van de Angels en zitten nu samen in een breidclubje. De Angels zorgden met hun optimistische aanpak al met al voor flink wat reuring in de buurt. Maar de hardnekkige problemen (drugshandel en andere criminaliteit) werden er niet mee verdrongen. ‘Angel’ Wikke: “Daar zijn weer andere mensen voor.” Gemeente en Woonbedrijf gaan die volgens Angelique Bellemakers van Woonbedrijf ook niet uit de weg. Het succes van de Angels blijkt ook uit de respons op de uitgedeelde vraagkaartjes, bedoeld om tips en ideeën voor een verbeterde buurt te vergaren. De bewoners vuurden hun pijlen en masse af: ‘’Kan iemand de schimmel in mijn badkamer eens weghalen”, “Wij willen een supermarkt!”, “Krijgen we nou eindelijk een vlizotrap?”

Woonbedrijf en de gemeente gaan alle wensen op hun haalbaarheid onderzoeken en naar een nieuw sociaal ruimtelijk plan vertalen. Treffers: “De input stuurt ons de goede richting in. We kunnen niet alle wensen realiseren. Maar veel wel. Men vond de straten te donker, en het Meidoornplein te stenig. Daar gaan we zeker wat aan doen.”

Copyright (c)2012 Eindhovens Dagblad 22/03/2012

Geplaatst door Fulco Treffers op 22 maart 2012