Gestoord

16 feb 2022

Sinds de zomer van 2021 is de wereld gelukkig weer een beetje meer open gegaan en zijn de projecten in Oekraïne weer meer los gekomen. Sinds september ontving ik weer Oekraïense delegaties in Nederland, en maakte ik korte (1 week) en lange (4 weken!) trips richting het oosten. Op de architectuur academie in Kharkiv begeleidde ik een groep studenten, online en offline. Samen met Marjo van Schaik was ik ‘architecture-artists’ in resident in Soledar. In diverse steden hield ik lezingen en waren er korte studies en adviezen over publieke ruimte en mobiliteit.

Het werk in Oekraïne bevalt goed, en krijgt een steeds grotere plek in mijn agenda. Een aantal nieuwe projecten ligt op stapel, en in elk geval zijn mijn taken bij de Kharkiv School of Architecture verder uitgebreid. Naast een eerstejaars studio project ben ik ook aangesteld als hoofd van de masteropleiding, die na de zomer van start moet gaan. Flink wat hoge bergen liggen er de komende maanden nog op me te wachten. Maar ze zijn oplosbaar met een fijn team om me heen, en – niet onbelangrijk – we kunnen met een heldere opdracht ongestoord aan de slag!

Tenminste, ongestoord… dat geldt alleen als ik de geo-politici even buiten beschouwing laat… Vervroegd kwam ik deze week terug van weer een aantal afspraken in Kharkiv en Kyiv. Gevlucht voor dreiging. Met een enorm gevoel van onmacht. En een nog groter voornemen om het Oekraïens en Russisch onder de knie te krijgen. Om zo snel mogelijk weer terug te kunnen. Om zowel hier als daar ‘thuis’ te kunnen te werken. En niet te hoeven zwichten voor dreiging. Want een volk dat voor tirannen vlucht….