Kledingvoorschriften 12N, mooie mensen op de Sonseweg…

Soms – nou ja, dit jaar maar eventjes – zijn de zomers zó warm, dat ik met geen stok in jasje-dasje-blousje te krijgen ben. Om van schoenen en sokken nog maar te zwijgen. Ik loop geregeld op mijn slippers bij opdrachtgevers binnen, wat hier en daar een opgetrokken wenkbrauw of een glimlach uitlokt. Tja, als ik moet kiezen tussen zweetvoeten of nonconformeren, kies ik toch meestal voor het laatste.

Ik denk sowieso niet veel na over mijn kledingkeuze. Natuurlijk, ik draag mijn pakken graag, maar niet speciaal omdat ik naar mijn werk ga of een wethouder ontmoet. Dressing for the occasion is mij vreemd.

Hoewel. Eerlijk is eerlijk: soms zijn er mensen voor wie ik een uitzondering maak.
Op de ochtend van een dag overleg over de toekomstige omgeving van Station Driebergen-Zeist trok ik mijn grijsblauwe pak uit de kast. Een blik in de spiegel… ‘Dat ziet er smooth uit’, zou een van mijn collega’s zeggen. Maar toen bedacht ik me ineens dat er die dag nóg iets op de agenda stond: een bijeenkomst van een project in Eindhoven.  En ik dacht na.

In het noorden van de stad staat aan het park een aantal huizenblokken met zeer kleine woningen. Typisch woningen waar veel mensen wonen die een deukje of een vlekje hebben opgelopen. Maar soms ook gewoon mensen die er voor kozen om zo min mogelijk geld te betalen. Voor woningbouwcorporatie Woonbedrijf ontwikkelde 12N samen met bewoners ideeën voor de buitenruimte.

Dat deden we door eerst langs de deuren te gaan en met bewoners te praten over het gebruik van de ruimte, en hun ideeën voor herinrichting. Deze ideeën werden meegenomen in een aantal verschillende scenario’s, die deze dag gepresenteerd zouden worden aan de bewoners. Buiten, in het betreffende park.

En daar sta je, met een flink aantal mensen in het park. Te discussiëren over hoe de ruimte mooier en beter kan. Pure reacties van pure mensen. Genieten van de kracht en helderheid waarmee iedereen meedeed. Zonder stemverheffing. Zonder boze woorden. Zonder rancune.

Zulke mooie mensen, die wilde ik laten praten. Voor hen deed ik deze dag bewust mijn grijsblauwe pak níet aan.